Prof. Radzimiński Rektorem Uniwersytetu Mikołaja Kopernika

Na prof. Andrzeja Jamiołkowskiego głosowały 103 osoby, a na prof. Andrzeja Radzimińskiego  131 osób. 1 osoba wstrzymała się od głosu. Rektor-elekt obejmie stanowisko Rektora UMK 1 września 2008 r.

Prof. Andrzej Radzimiński jest historykiem, specjalistą w dziedzinie badań nad dziejami struktur kościelnych  i duchowieństwem w Polsce, Niemczech oraz państwie zakonu krzyżackiego w Prusach. Urodził się 4 kwietnia 1958 r. w Lubawie. 
W 1981 r. ukończył studia historyczne ze specjalizacją archiwistyczną na Wydziale Humanistycznym UMK, natomiast w 1987 r. obronił doktorat. 
W latach 1981-1985 pracował jako nauczyciel historii w Szkole Podstawowej w Papowie Biskupim, natomiast od 1985 do 1988 r. był archiwistą w Archiwum Państwowym w Toruniu. W lutym 1988 r. został zatrudniony jako adiunkt w Zakładzie Nauk Pomocniczych Instytutu Historii i Archiwistyki UMK. W 1995 r. habilitował się na Wydziale Nauk Historycznych UMK (na podstawie rozprawy pt. "Duchowieństwo kapituł katedralnych w Polsce XIV i XV w. na tle porównawczym. Studium nad rekrutacją i drogami awansu"). W 1999 r. uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Prof. Radzimiński pełnił wiele funkcji organizacyjnych, m.in. w latach 1995-1997 piastował stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu Historii i Archiwistyki d/s naukowych, a od stycznia 1998 r. dyrektora Instytutu.  Rok później został wybrany na dziekana Wydziału Nauk Historycznych UMK na lata 1999-2002. W latach 2002-2005 r. pełnił funkcję prorektora UMK ds. dydaktyki, a od 2005 jest prorektorem ds. kształcenia i kadr. Ponadto od 2000 r. jest kierownikiem Zakładu Historii Kościoła w Instytucie Historii i Archiwistyki.

Jako nauczyciel akademicki prowadzi wykłady z historii średniowiecznej Europy Środkowo-Wschodniej, nauk pomocniczych historii, historii Kościoła i duchowieństwa w Polsce i państwie zakonu krzyżackiego w Prusach, dziejów kobiet w średniowieczu. Wypromował ponad 60 magistrów oraz czterech doktorów.

Działalność badawcza prof. Radzimińskiego koncentruje się przede wszystkim na historii Kościoła w Polsce średniowiecznej z poważnym uwzględnieniem wątków porównawczych dotyczących funkcjonowania Kościoła w Europie Zachodniej, a szczególnie w Rzeszy Niemieckiej. Jest autorem koncepcji dydaktycznej specjalizacji historia Kościoła w Polsce, która od 1997 r. jest realizowana na kierunku historia. Obecnie  badania prof. Radzimińskiego dotyczą głównie dziejów Kościoła i duchowieństwa w państwie zakonu krzyżackiego w Prusach. Opublikował książkę "Biskupstwa państwa krzyżackiego w Prusach XIII-XV w. Z dziejów organizacji kościelnej i duchowieństwa" (1999), a w 2006 r. ukazała się pierwsza synteza poświęcona dziejom Kościoła w państwie zakonu krzyżackiego w Prusach pt. "Kościół w państwie zakonu krzyżackiego w Prusach 1243-1525". Wcześniej ukazała się też książka "Życie i obyczajowość średniowiecznego duchowieństwa" (2002). Łącznie opublikował 140 opracowań naukowych (kilkanaście artykułów ukazało się w języku niemieckim), w tym w 9 książek. Redagował ponadto 10 tomów studiów.

Prof. Radzimiński prowadził badania w Wiedniu, Moguncji, Berlinie oraz przez szereg lat w Instytucie Maxa Plancka w Getyndze, z którym nawiązał również szerszą współpracę - przyczynił się do powołania przy Instytucie Polskiej Misji Historycznej (2001), a w 2003 r. był promotorem doktoratu honoris causa prof. O.G.Oexle, dyrektora Instytutu.

Jest członkiem Komisji Historii Porównawczej Kościołów przy Komitecie Nauk Historycznych PAN, uczestniczy także w pracach komitetu organizacyjnego I, II i III Kongresu Mediewistów Polskich (2002, 2005, wrzesień 2008). Od 1996 jest również członkiem pięcioosobowego kolegium redakcyjnego czasopisma mediewistycznego wychodzącego w językach kongresowych – „Quaestiones medii aevi novae” (ukazało się 12 tomów). W latach 2000-2004 pełnił także funkcję przewodniczącego sekcji Historii Komitetu Badań Naukowych.