Adama Nadolny - wykład

Polskie kino w końcu lat 50. i początku lat 60. XX wieku ze względu na uwarunkowania polityczne stało się medium, w którym mieliśmy możliwość oglądania obrazu Polski, Polaków oraz architektury współczesnej w pewnym nie do końca realnym ujęciu. Ta nienaturalna tendencja przyczyniła się do tego, iż świat zamknięty w obrazie filmowym stawał się pewnego rodzaju nierzeczywistą krainą piękna, radości i spełnienia. W tym czarodziejskim świecie, architektura a także ludzie ją tworzący byli częstym motywem dopełniającym fabułę filmu. Niniejsza prezentacja ma na celu ukazanie, w jaki sposób architektura współczesna lat 60. XX wieku była postrzegana jako element ikonosfery filmowej oraz w jaki sposób jej odbiór wpływał na gusta architektoniczne Polaków w tym okresie. Obraz filmowy stał się zapisem epoki, ale także dał możliwość utrwalenia obiektów architektonicznych, znaczących dla historii architektury polskiej w ich naturalnym środowisku. (Adam Nadolny – zapowiedź wykładu)

Adam Nadolny, dr hab. inż. arch. (ur. 1976 w Poznaniu) jest absolwentem Wydziału Architektury Politechniki Poznańskiej, od 2006 roku adiunktem w Zakładzie Historii Architektury i Urbanistyki na Wydziale Architektury Politechniki Poznańskiej. Opublikował ponad 70 prac z zakresu historii architektury, urbanistyki i planowania przestrzennego, między innymi na łamach Kwartalnika Architektury i Urbanistyki, Archivolty, Autoportretu, Czasopisma Technicznego.

Jest wiceprezesem Oddziału Poznańskiego Towarzystwa Urbanistów Polskich, członkiem Komisji Architektury XX wieku polskiego oddziału PKN ICOMOS (Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków), a także członkiem reprezentującym Polskę w stowarzyszeniu Associazione Storia della Città. Zainteresowania naukowo-badawcze Adama Nadolnego to historia budowy miast, architektura modernistyczna, architektura i miasto w przestrzeni filmowej, urbanistyka i architektura Poznania XX wieku.