Wystawa fotografii Izabeli Łapińskiej "Naga twarz"

"Twarz w konfrontacji z obiektywem aparatu staje się zauważona, doceniona i nieodmienna od reszty, taka sama. Jednakowa stylistyka fotografii, formalny rygor dużego zbliżenia, surowość ciasnego kadru i tym samym śmiałość w traktowaniu tematu odkrywa poruszające fizjologiczne podobieństwo. Każda twarz starzeje się tak samo, pomarszczona obwisła skóra, narośla, bruzdy, wąskie oczy, zgaszone, mętne spojrzenie, zanikające brwi i rzęsy, zapadnięte policzki, przerośnięty nos.

Nieretuszowane werystyczne fotografie dojrzałych kobiet zbliżają do prawdy, dają szczerą twarz, odkrywając istniejące naturalne piękno, w moim przekonaniu nie deformacje, nie wynaturzenia, choć zdaję sobie sprawę, że niektórym z nas trudno się patrzy na takie zdjęcia, niektórzy mogą odczuwać nawet dyskomfort. Twarz staje się widzialnie naga, nie jest już maską, sztucznym wypudrowanym blichtrem, grą z tożsamością i czasem.

Co istotne, nadal używam aparatu analogowego, praca taka wymaga zdecydowanego kadru, skupienia na pożądanym efekcie. Średni format negatywu daje szansę wyciagnięcia szczegółów, defektów, skaz, znamion, tego wszystkiego co określa przemijalność, zmienność, dojrzewanie. Zbliżenie fotograficzne pozwala kontemplować twarz z mikroskopijną dokładnością. Człowiek zostaje zawładnięty i uwięziony na papierze. Ziarnisty obraz w sposób jednoznaczny ujawnia to, co ulotne i kruche w somatycznej przestrzeni bytu. Istniejące formy, kształty, faktury. Zmianę, przekształcenia, transformację rysów twarzy.

Medium jakim jest fotografia wzmacnia zdolność patrzenia i pozwala zatrzymać ślad. Relację pomiędzy mną a drugim człowiekiem, spotkanie dwojga ludzi, bliskość, spotkanie z samą sobą, pęknięcia, zranienia, amputowane emocje. Z pozoru chłodne, zdystansowane kadry pełne są nienazywalnych uczuć. Bo fotografując z bliska zobaczyłam to, co "niedowidziane"." Izabela Łapińska

Izabela Łapińska

Doktorat i habilitacja w dziedzinie sztuki filmowej, w zakresie fotografii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Jest absolwentką fotografii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Ukończyła również studia na Uniwersytecie Łódzkim na kierunku kulturoznawstwo, specjalizacja filmoznawstwo.

Izabela Łapińska brała udział w projektach międzynarodowych oraz w konferencjach naukowych, których tematyka bliska była zagadnieniom ciała w kulturze. Obok twórczości fotograficznej zajmuje się pisaniem teksów, opublikowane dotyczyły fotografii, filmu i reklamy, z naciskiem na tematy oscylujące wokół erotyki, brzydoty ciała, nadużyć i wykluczenia w sztuce.

Izabela Łapińska jest nauczycielem akademickim, profesorem nadzwyczajnym Łódzkiej Szkoły Filmowej, wykłada również na Uniwersytecie Łódzkim i Uniwersytecie Wrocławskim.