Edward Łazikowski: W partnerstwie z materią

Wystawa "Edward Łazikowski. W partnerstwie z materią" ma charakter małej monografii - obejmuje bowiem kilkadziesiąt prac powstałych od lat 70. XX wieku aż do chwili obecnej. W swoich performansach, rysunkach, rzeźbach, instalacjach, fotografiach czy malarstwie artysta zawsze dąży do przekraczania granic, wyznaczonych przez uwarunkowania danego medium czy techniki. Od początku swojej działalności używał nietypowych materiałów, jak np. słoma czy pył drzewny, pragnąc przybliżyć się do tajemnicy ich istnienia i harmonijnie współdziałać z nimi na polu sztuki.

Na wystawie pokazane zostaną rysunki, często będące punktem wyjścia do tworzenia rzeźb: zarówno małych, jak i monumentalnych, realizowanych także "dla natury" - z dala od publiczności, koło rodzinnego Bąkowa. Obok nich zaprezentowane będą Obrazy betonowe z lat 90. XX w., które - odnosząc się do historii cywilizacji - badają nieustanny proces niszczenia i odbudowania, a także najnowszy cykl pt. Zachód (2016), w realistyczno-ekspresjonistycznej wersji poświęcony obecnej sytuacji politycznej Europy, związanej z kryzysem dziedzictwa, a może i zmierzchem cywilizacji europejskiej. Ekspozycja obejmie także unikatowe fotografie (wczesne czarno-białych i późniejsze kolorowe) dokumentujące rysunki i interwencje w pyle drzewnym z lat 90., które zgłębiają problem istnienia każdego rodzaju materii w postaci tzw. fragtorów.

Od lat 70. Edward Łazikowski posługuje się także formą performansu. Realizuje przy jego użyciu koncepcję połączenia człowieka i obiektu (rzeźby) oraz bada byty źródłowe fragtorów w ich sytuacjach kolizyjnych (akcja Zona mikro/makro). Artysta jest także teoretykiem sztuki. Zgłębianiu procesu artystycznego poświęcił trzy książki, a najważniejszą ideą, jaka się w nich pojawia, jest tzw. trójment, czyli teoretyczny model istnienia dowolnej materii.

Cała twórczość Łazikowskiego, powstała na gruncie refleksji konceptualnej i tradycji konstruktywizmu, jawi się jako zjawisko oryginalne i niezależne, mające swe paralele z land artem i "sztuką ubogą". Od ukończenia studiów aż do lat 90. artysta związany był z niezależnym neoawangardowym środowiskiem Łodzi i jej galeriami - warto jednak zaznaczyć, że nigdy nie identyfikował się z żadną grupą czy liderem. Jego intermedialną twórczość można porównać z międzywojenną sztuką Karola Hillera, który także tworzył na pograniczu różnych tendencji, w specyficzny sposób sięgając także do fotografii.

Edward Łazikowski - ur. w 1939 r. w Bąkowie Górnym. W latach 1970-1975 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Czas ukończenia studiów wiąże się z rozpoczęciem intensywnej działalności twórczej w rozmaitych dziedzinach, takich jak rysunek, malarstwo, fotografia, performans, obiekt, instalacja, teoria sztuki. Od 2004 r. prowadzi ogólną refleksję nad teorią rzeczywistości, co z kolei rodzi nową ontologię. Wiedza uzyskana zarówno z rozwoju wspomnianej teorii, jak i z praktyki artystycznej, owocuje szeregiem nowych idei twórczych. Jedną z nich jest koncepcja partnerskiej współpracy formotwórczej człowieka z materią nieożywioną, traktowana jako fundament, poprawiający dotychczasową współpracę człowieka z człowiekiem. Autor książek: Fragtoryzacja świata. Labirynt refleksji o światowych procesach formotwórczych (2004); Zew nieskończoności (2012); Bezdrożami - w kolizjach - ku wyższości (2015). Jest emerytowanym profesorem Akademii Huministyczno-Ekonomicznej w Łodzi. Jego prace znajdują się w kolekcjach Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum im. Puszkina w Moskwie, Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie.